Als je niet begint met het leiderschap voor je eigen leven op je te nemen, zul je natuurlijk een leider nodig hebben die het bestieren van je leven op zich neemt.
Niemand kan zonder leiding bestaan. Je bent dan als een boot zonder roer. Iemand moet je leven leiden, iemand moet het besturen, zodat als je er niet voor kiest om het zelf te doen, zullen anderen het tot op zekere hoogte moeten doen.
Uit padwerklezing 237: Leiderschap
Het grootste gevecht in dit leven is de strijd met het onbewuste verlangen een vastklampend, beschermd kind te blijven. Het innerlijke kind wil liefde, zorg en koestering en weigert volwassen te worden met eigen verantwoordelijkheid en onafhankelijkheid. Het beseft niet hoeveel wanhoop, lijden en schuldgevoel deze verlengde kindertijd veroorzaakt. Gebrekkig leiderschap over dit leven kan tot uiting komen in financiële, fysieke, mentale of emotionele afhankelijkheid, die een slaaf van ons maakt. Leiding geven aan het innerlijke kind is onmogelijk zolang we ons in een orkanische draaikolk van rondbuitelende gedachten en vicieuze cirkels van onverenigbare tegenstrijdige emoties bevinden. We creëren deze verwarrende en pijnlijke situatie, omdat we ons door angst, trots en eigenzinnigheid van het dwangmatige geweten van het ideaalbeeld laten leiden. Hoe meer verantwoordelijkheid we voor dit leven nemen en kinderlijke aspecten aanvaarden, des te meer vertoeven we in het oog van de orkaan (het ware zelf), waar het kalm en rustig is. Met behulp van het echte geweten van het ware zelf zijn we in staat – zonder ongeduld, spanning en negatieve emoties – het innerlijke kind te helpen volwassen te worden. In deze workshop zullen we met een liefdevolle nieuwsgierigheid een aantal fundamentele stappen naar leiderschap over dit leven onderzoeken.
Je kinderlijke opvattingen loslaten
Het kind heeft een verwrongen opvatting van geluk, want het gelooft dat gelukkig zijn betekent dat iedereen precies doet wat het wil. Het heeft een heftige angst voor afwijzing. Het klampt zich daarom aan een ideaalbeeld van volmaaktheid vast om over anderen te heersen en hen eenzijdig liefde, aandacht en goedkeuring af te dwingen. Het ziet niet dat het juist door die onbewuste emotionele houding zijn scheppingskracht uitput en de afwijzing uitlokt die het vreest. Uit wraak lokt het tegenspoed uit om anderen met zijn ongeluk te straffen en dat veroorzaakt een diep schuldgevoel.
Je vindt niet goed gevonden worden zo ondraaglijk dat je zelfs de geringste fout niet kunt toegeven, je blijft ertegen vechten. Waarom? Omdat dit het ideaalbeeld van jezelf kapot zou maken. Je leven lijkt op het spel te staan, want al het geluk lijkt onbereikbaar voor je te worden als je het ideaalbeeld van jezelf niet in stand kunt houden. Dit is het kleine kind in jou dat zo reageert; je verstand probeert de luide protesten van het kind in je op een rationeel aanvaardbare manier te verwerken. Maar dat brengt je geen vrede. Je zult pas vrede vinden wanneer je de kinderlijke opvatting van geluk, alleenheerschappij en volmaaktheid onder ogen leert zien en leert loslaten.(Uit padwerklezing 58)
Zelfafwijzing loslaten
Collectief zijn we aan zelfafwijzing verslaafd, omdat we het vermogen missen ouders als zoekende, kwetsbare, blinde, gekwelde menselijke wezens te zien. Of we idealiseren ze en zien ze als machtige superwezens òf we wijzen ze af. We beseffen niet dat de pijn en afwijzing die ons als kind is aangedaan niets met ons te maken heeft. Als we de waarheid over ouders zien en hen begrijpen, dan verdwijnt het gevoel van zelfafwijzing, omdat we beseffen dat hun houding niets met de denkbeeldige ‘waardeloosheid’ heeft te maken.
Op het moment dat je de belangrijke mensen uit je jeugd in hun eigen werkelijkheid gaat ervaren, zul je er geen behoefte meer aan hebben om van je eigen zelfverwerping te houden. Je houdt er alleen van omdat het kind in je gelooft dat er niets anders is. Maar wanneer je inziet dat je niet om je ‘minderwaardigheid’ werd afgewezen, hoef je niet meer van je afwijzing te houden.(Uit padwerklezing 99)
Heropvoeding van je innerlijke kind
In een meditatie met de drievoudige communicatie, waarbij het egobewustzijn zowel het innerlijke kind als het ware zelf met zijn hogere bewustzijn activeert, kunnen we het kind beïnvloeden de druk op en het vastklampen aan de buitenwereld los te laten. We leren dit kind te vertrouwen op het innerlijke centrum waar alles te vinden is wat we nodig hebben en ooit kunnen verlangen. Op deze manier laten we ons niet langer door het destructieve kind leiden, maar geven we leiding aan dit innerlijke kind en voeden we het op tot volwassenheid.
Heropvoeding is niet alleen afhankelijk van de inspanning van het bewuste ego – dat met het onwetende kind in gesprek treedt en het onderwijst – maar ook van de tussenkomst en leiding van het universele, geestelijke zelf. Beiden zullen ieder op hun eigen manier een geleidelijk opgroeien van dit kind teweegbrengen. Het ego moet zijn doel bepalen: het veranderen van het bewustzijn van het negatieve innerlijke kind; het moet dit willen en op zich nemen. Het moet weten dat dit zijn taak is.(Uit padwerklezing 182)
