De moed om te zien wat er is in plaats van wat jij wilt dat er is, zal je intuïtie, je onderscheidingsvermogen, je bewustzijn en daardoor je zelfrespect op een hoger plan brengen. Er zal een einde komen aan je onzekerheid zodat wanneer de situatie er naar is, je niet meer bang voor liefde hoeft te zijn. De moed om dat te accepteren wat misschien ongemakkelijk is, betekent dat je de werkelijkheid accepteert, je angst om lief te hebben kwijtraakt en al groeiend op een organische manier je intuïtie ontwikkelt.
Uit padwerklezing 72: Angst om lief te hebben
Gevangen in de beperkte, illusoire wereld van dualiteit vechten we voortdurend tegen wat er is omdat we niet beseffen dat we dit leven zelf creëren en dat veroorzaakt angst, pijn, frustratie en teleurstelling. We spannen ons in om het ongewenste van ons af te houden en we zwoegen om datgene te bereiken wat we wenselijk achten. Al dit zwoegen is uiterst pijnlijk en benauwend. Maar we kennen niet anders dan leven in de dualiteit. Dit is voor ons het enige wat er is. Hoe zouden we zelfs maar beginnen ons over dit beperkte leven in de dualiteit op te winden? We voelen nauwelijks deze pijnlijke omstandigheden omdat we niet weten welke andere, betere omstandigheden er zouden kunnen bestaan. Om leven in de dualiteit te veranderen, moeten we deze manier van leven als zó ongewenst ervaren, dat we het de moeite waard vinden om die krachtsinspanning te leveren. We moeten ook beseffen dat verandering mogelijk is, dat het mogelijk is om te aanvaarden wat er is. We moeten weten dat er een andere manier van leven, een andere bewustzijnstoestand bestaat, waarbij de schepping niet langer vanuit dualistisch oogpunt wordt waargenomen maar vanuit eenheid, waarheid en liefde. In deze workshop zullen we met een liefdevolle nieuwsgierigheid drie fundamentele houdingen onderzoeken die ons helpen om te aanvaarden wat er is.
Ik en de ander zijn één
In de dualiteit geloven we in de misvatting “ik tegenover de ander” uit angst voor eenwording met de ander, angst voor vernietiging, angst voor het verlies van onze individualiteit en angst om de controle te verliezen. In werkelijkheid is er één bewustzijn, want iedere mens is een cel van de entiteit mensheid. Juist door overgave aan en versmelting met een ander worden we meer zelfstandig, volwassen, onafhankelijk en krachtig. We dienen te begrijpen, dat als we constructief gericht zijn op “ik en de ander” er geen conflict meer is tussen geven en ontvangen.
Als je leeft in de ‘eenheid van zijn’, waar geen of/of bestaat, waar het ‘ik en de ander’ geldt, dan is er geen conflict tussen geven en ontvangen. Dan bestaat er geen conflict over controle. Als je geen angst hebt om te geven, kan je volledig ontvangen en kom je nooit tekort. Als je bang bent om te geven, kun je niet open staan om te ontvangen. Dat is onmogelijk. Daardoor kom je voortdurend tekort.(Uit padwerklezing 138)
Ik en het leven zijn één
Wanneer we ècht voelen en begrijpen dat we één zijn met het leven, dan hebben we de dualiteit overstegen en ervaren we de werkelijkheid van Zijn, van vibrerende vitaliteit, licht en waarheid. Deze unieke momenten lijken moeilijk te bereiken, terwijl ze zo dichtbij zijn. Het lijkt gemakkelijker ons op een onvredige, gespannen vechthouding of op een klagende, wrokkige houding vol zelfmedelijden te richten. We kunnen de waarheid “ik en het leven zijn één” met behulp van onderstaande oefening begrijpen. Zodra we het verband willen zien, zullen we ons vrij voelen.
De reden waarom iemand de eenheid tussen zijn meest innerlijke zelf en zijn uiterlijke situatie negeert, is altijd omdat hij voor zichzelf wegloopt. Hij wil zichzelf niet echt en volledig zien zoals hij is, maar alleen op een beperkte manier en onder voorbehoud. Vraag je eens af, wil je jezelf echt helemaal zien zoals je bent? Cultiveer je die doelstelling door dat verlangen te uiten, juist op momenten dat je ontevreden en in disharmonie bent? Of lever je snel een nonchalante ‘verklaring’ voor je disharmonie? Of misschien geef je gewoonlijk toe dat het in jezelf moet zitten, omdat je best weet hoe waar dit soort dingen zijn, maar laat je het daarbij zonder de bereidheid om werkelijk te kijken.(Uit padwerklezing 139)
Laten zijn wat er is
Als we niet langer vechten tegen wat er is, maar de huidige situatie aanvaarden, dan pas zijn we in staat om objectief waar te nemen wat er is. Dan pas kunnen we besluiten wat ons te doen staat en of we wel of niet een andere keuze willen maken. Dan pas bewegen we ontspannen op de levensstroom. Aanvaarden wat er is, brengt ons in contact met de wijsheid en kracht van de innerlijke kern en maakt dat we ons tevreden en vervuld voelen.
Zodra je laat zijn wat er is, zul je jezelf vinden – wat een rijkdom is, zelfs al vind je wat zich aanvankelijk manifesteert slecht. Je zult gelukzaligheid vinden, de universele zijnstoestand. Dat hoeft niet te wachten tot een leven na de dood. Het is elke minuut in het leven van ieder mens, hier en nu, beschikbaar. Maar je moet realistisch blijven en fluctuaties verwachten. Daar moet je rustig naar kijken. Zo’n grote verandering kan nooit in een keer worden bereikt. Het proces wordt versnel door je met de angstige, kritische kant te verbinden – de kant die zich tegen de bevrijding verzet – en dat is veel effectiever dan het te onderdrukken en ongeduldig te worden en jezelf onder druk te zetten.(Uit padwerklezing 156)
