Aquarius workshop
Je ouders objectief waarnemen
Collectief zijn we in de dualiteit van ouders òf idealiseren òf afwijzen gevangen en zijn we niet in staat om ouders objectief waar te nemen. In deze workshop zullen we met een liefdevolle nieuwsgierigheid de oorzaak hiervan onderzoeken, waardoor we ouders objectief kunnen waarnemen[1] en onszelf van een destructieve overlevingsstrategie kunnen bevrijden.
In het kind worden door de interactie met ouders en opvoeders negatieve zielsaspecten geactiveerd en die aspecten verhinderen ons om ouders objectief waar te nemen. Om ons als kind veilig te voelen, hebben we ouders als volmaakt en onfeilbaar waargenomen. Het is onmogelijk voor een kind om te geloven dat ouders wreed zijn. Hoe kan het kind zich veilig en beschermd voelen en liefde willen krijgen van mensen van wie hij moet toegeven dat zij wreed zijn. Dat kan hij niet. Daarom gelooft het kind liever dat ouders alleen wreed zijn omdat het niet goed genoeg is en straf verdient. Het kind gelooft dat wanneer het goed genoeg is zijn ouders volmaakt en liefdevol zullen zijn. Het is voor een kind een noodzakelijke overlevingsstrategie om zichzelf te haten en af te wijzen door zichzelf constant met de onwaarheid te hersenspoelen dat het slecht en waardeloos is in plaats van toe te geven dat de autoriteiten waarvan hij afhankelijk is fouten hebben.
Het kind is niet in staat om te denken dat ouders naast goede kwaliteiten ook een wrede kant hebben en dat die wreedheid niets met de waarde van het kind heeft te maken. Maar de volwassene, die dit onbewuste idealiseren van oppermachtige ouders nog steeds met zich meedraagt, hoeft zichzelf niet langer te haten en zichzelf slecht en waardeloos te voelen om te kunnen overleven. Hij kan toegeven dat perfecte ouders niet bestaan èn dat de wereld in werkelijkheid niet zó wreed is als hij dacht. Door deze ontwikkelingsweg tot Aquariusmens gaat hij begrijpen dat wreedheid een verdoving van innerlijke gewondheid en een projectie van die pijn is. Als gevolg van die kennis ontstaat het inzicht dat de waanzin van zelfhaat en zelfafwijzing niet meer nodig is om de onvolmaaktheid van de autoriteiten, waarvan hij als kind afhankelijk is geweest, te rechtvaardigen om zich veilig te voelen.
Zolang we als volwassene de werkelijkheid over onze relatie met beide ouders verkeerd blijven interpreteren, ontkennen we het recht om fouten te mogen maken, hersenspoelen we onszelf met zelfafwijzing, laten we ons door het moraliserende tweede geweten leiden en eisen we perfectie van onszelf en anderen. Gevangen in onwerkelijkheid ervaren we de wereld als vijandig en wreed. We willen kind blijven en geen zelfverantwoordelijkheid dragen. Op alle mensen die we in dit leven ontmoeten, projecteren we vervangende ouders en van hen eisen we de liefde en erkenning die we in onze jeugd gemist hebben en die we onszelf weigeren te geven. Met deze onvolwassen houding beschadigen we onze integriteit omdat we het beste in onszelf verraden. Onderstaande oefening nodigt ons uit om de relatie met beide ouders objectief waar te nemen, waardoor we onszelf van deze destructieve overlevingsstrategie van zelfverwerping kunnen bevrijden en voor de zachte kracht van zelfaanvaarding en zelfrespect kunnen kiezen.
De meesten van jullie beseffen nog niet voldoende hoezeer je deze oorspronkelijke relatie met je beide ouders in al je huidige levenservaringen met je meedraagt. Als je dit eenmaal in zijn volle omvang en betekenis kunt zien, zal je dat werkelijk bevrijden. Maar er is heel wat werk, geduld, doorzettingsvermogen, moed en nederigheid voor nodig om door te gaan tot je dit punt bereikt hebt. De beste manier om de waarheid van deze woorden te ervaren, kan aan de hand van een van je ontdekkingen. Kijk wat je als kind voor je ouders voelde en kijk dan hoe je reacties nog steeds diezelfde gevoelens bevatten die je eens voor je ouders koesterde – voor iedere ouder op een andere manier.(115)
[1] Citaat uit: Vrede vinden in jezelf deel II
