Je ouders objectief waarnemen

Aquarius workshop 

Je ouders objectief waarnemen

Collectief zijn we in de dualiteit van ouders òf idealiseren òf afwijzen gevangen en zijn we niet in staat om ouders objectief waar te nemen. In deze workshop zullen we met een liefdevolle nieuws­gierigheid de oorzaak hiervan onderzoeken, waardoor we ouders objectief kunnen waarnemen[1] en onszelf van een destructieve overlevingsstrategie kunnen bevrijden.

In het kind worden door de interactie met ouders en opvoeders negatieve zielsaspecten geactiveerd en die aspecten verhinderen ons om ouders objectief waar te nemen. Om ons als kind veilig te voelen, hebben we ouders als volmaakt en onfeilbaar waargenomen. Het is on­mogelijk voor een kind om te geloven dat ouders wreed zijn. Hoe kan het kind zich veilig en be­schermd voelen en liefde willen krijgen van mensen van wie hij moet toegeven dat zij wreed zijn. Dat kan hij niet. Daarom gelooft het kind liever dat ouders alleen wreed zijn omdat het niet goed genoeg is en straf verdient. Het kind gelooft dat wanneer het goed genoeg is zijn ouders volmaakt en liefdevol zullen zijn. Het is voor een kind een noodzakelijke overlevings­strategie om zichzelf te haten en af te wijzen door zichzelf constant met de onwaarheid te hersen­spoelen dat het slecht en waardeloos is in plaats van toe te geven dat de autoriteiten waarvan hij af­hankelijk is fouten hebben.

Het kind is niet in staat om te denken dat ouders naast goede kwaliteiten ook een wrede kant hebben en dat die wreedheid niets met de waarde van het kind heeft te maken. Maar de volwas­sene, die dit onbewuste idealiseren van oppermachtige ouders nog steeds met zich meedraagt, hoeft zichzelf niet langer te haten en zichzelf slecht en waarde­loos te voe­len om te kunnen over­leven. Hij kan toegeven dat perfecte ouders niet be­staan èn dat de wereld in werke­lijkheid niet zó wreed is als hij dacht. Door deze ontwik­kelingsweg tot Aquariusmens gaat hij begrijpen dat wreedheid een verdoving van inner­lijke gewond­heid en een projectie van die pijn is. Als gevolg van die kennis ontstaat het inzicht dat de waanzin van zelfhaat en zelfafwijzing niet meer nodig is om de on­vol­maaktheid van de autori­teiten, waar­van hij als kind afhankelijk is geweest, te recht­vaardigen om zich veilig te voelen.

Zolang we als volwassene de werkelijkheid over onze relatie met beide ouders verkeerd blijven interpreteren, ontkennen we het recht om fouten te mogen maken, hersenspoelen we onszelf met zelfafwijzing, laten we ons door het mora­liserende tweede geweten leiden en eisen we perfectie van ons­zelf en anderen. Gevangen in on­werkelijkheid ervaren we de wereld als vij­andig en wreed. We willen kind blijven en geen zelfver­antwoorde­lijkheid dragen. Op alle mensen die we in dit leven ont­moeten, projecteren we vervangende ouders en van hen eisen we de liefde en erkenning die we in onze jeugd gemist hebben en die we onszelf weigeren te geven. Met deze onvolwassen houding beschadigen we onze inte­griteit omdat we het beste in onszelf verraden. Onder­staande oefening nodigt ons uit om de relatie met beide ouders objec­tief waar te nemen, waardoor we onszelf van deze destructieve overlevingsstrategie van zelfverwerping kunnen bevrijden en voor de zachte kracht van zelfaanvaarding en zelfrespect kunnen kiezen.

De meesten van jullie beseffen nog niet voldoende hoezeer je deze oorspronkelijke relatie met je beide ouders in al je huidige levenservaringen met je meedraagt. Als je dit eenmaal in zijn volle omvang en betekenis kunt zien, zal je dat werkelijk bevrijden. Maar er is heel wat werk, geduld, doorzettingsvermogen, moed en nederigheid voor nodig om door te gaan tot je dit punt bereikt hebt. De beste manier om de waarheid van deze woorden te ervaren, kan aan de hand van een van je ontdekkingen. Kijk wat je als kind voor je ouders voelde en kijk dan hoe je reacties nog steeds diezelfde gevoelens bevatten die je eens voor je ouders koesterde – voor iedere ouder op een andere manier.(115)

[1] Citaat uit: Vrede vinden in jezelf deel II