Vier jaar oud en woedend dat ik naar de kleuterschool werd gestuurd in een rok vol vlekken. Mijn protesten en pogingen tot weigeren dit kledingstuk te dragen, werden genegeerd en op mijn vraag waarom kreeg ik het felle, minachtende antwoord dat ik die vlekken er zélf in gemaakt had. Vol schuldgevoel onderwierp ik me en begreep dat ik deze schande zelf over me had gebracht én het was voor mij de zoveelste bevestiging dat ik minachting verdiende en een waardeloos kind was.
Díe dag kwam de schoolfotograaf en ik herinner me dat er naast mijn boosheid triomfantelijke wraakgevoelens ontstonden, want ik realiseerde mij maar al te goed dat mijn perfectionistische moeder zich gegeneerd zou voelen over déze foto’s. Op de foto sta ik strak de camera inkijkend, stiekem genietend met negatief plezier van mijn moment van wraak.
Onlangs zag ik deze foto weer terug en terwijl de herinneringen aan het incident terugkwamen, realiseerde ik mij dat voor mijn moeder op dát moment die rok belangrijker was dan mijn gekwetste gevoelens en dat ik haar respectloosheid naar mij toe als vanzelfsprekend ervoer. Haar perfectionistische zorgvuldigheid voor materie kwam voort uit haar besef dat deze rok geld had gekost waar mijn vader zó hard voor had moeten werken, dus werden wij als kinderen streng geconditioneerd schoon te blijven.
Diezelfde zorgvuldigheid t.a.v. materie heb ik gereproduceerd. Als vanzelfsprekend ben ik zuinig op en ga ik respectvol om met materie. Ook de minachting naar mezelf en m’n lichaam heb ik overgenomen, door roofbouw te plegen, opgedreven als een slavendrijver door mijn dwangmatig geweten met o.a. als destructief gevolg chronische vermoeidheid.
Ineens kwam de vraag bij mij op: Hoe zou ik mezelf behandelen als ik diezelfde zorgvuldigheid, die ik naar materie heb, nu eens naar mezelf en m’n lichaam zou hebben? Zorgvuldigheid als kwaliteit heb ik in huis en in m’n fantasie kon ik zien hoe ik die op dit moment vorm geef en met welke aanpassingen ik zou kunnen leren om dit uit te breiden naar mezelf en m’n lichaam. Er ontstond onmiddellijk een plezierig gevoel in m’n lichaam.
Langs een grote omweg hebben ook deze vlekken mij geholpen het inzicht te krijgen, dat het mijn verantwoordelijkheid is en mijn vrije keuze om mijzelf en m’n lichaam als een kostbaar geschenk met zorg, koestering en respect te behandelen. Dankjewel mama.
